Σημερα αποφασισα να γραψω το ''post'' μου στα Ελληνικά. Δεν ξέρω γιατί, μαλλον σκεφτηκα οτι θα ήταν ευκολότερο για εμένα.
Λοιπόν, το όνομα μου είναι Φαίδρα Μαρία Πήλιου. Ολοι με φωνάζουν Φαίδρα και λογικό, αφού δεν μου αρέσει το όνομα Μαρία και ούτε πιστεύω οτι μου ''πάει''. Αν κι αυτό δεν ήταν δική μου απόφαση εξ αρχής και στο κάτω κάτω ''μην μηλάς έτσι για το όνομα της Παναγίας παιδάκι μου! ''. Σωστά, Μαρία λένε εμένα και την μισή Ελλάδα. Ισως για αυτό να το εχω απαγορεύσει απο όλους να με φωνάζουν έτσι. Απλά δεν μου αρέσει το συνηθισμένο.
Τέλος πάντων, το όνομα Μαρία το έχω πάρει απο την μητέρα του πατέρα μου, την οποία ζήτημα να την έχω δει 20 φορές στην ζωή μου, από αυτές που θυμάμαι ενοώ, γιατί υπήρχαν και οι καλές μέρες μαζι της αλλά είμαι πολύ μικρή για να τις θυμάμαι. Τουλάχιστον αυτό μου λένε. Ετσι, μονο η οικογένεια του πατέρα μου με φωνάζει Μαρία ενώ ξέρουν οτι το πρωτο μου ονομα είναι Φαιδρα. Και εκνευρίζομαι.
Αδικες πληροφοριες αλλα τέλος παντων, επρεπε να ξεκινήσω απο κάπου και αποφάσισα να ξεκινήσω απο το οτι δεν μου αρέσει το δευτερο μου όνομα αν και δεν νομίζω να ενδιαφερεται κανεις για την γνώμη μου πάνω σε αυτο το θέμα. Ούτος ή άλλος δεν αλλάζει, σωστα;
Συνεχίζω...
Μεγαλώνοντας, δεν θυμάμαι ουτε μια φορά να είμαι στεναχωρημένη για τίποτα. Είμουν πάντα πολύ χαρούμενο άτομο αν και η μαμά μου πάντα φροντιζε να με ενημερώσει για οτι σκατά γινοντουσαν εκείνη την χρονική περίοδο. Αν και δεν μου τα έλεγε όλα και μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλά που δεν ξέρω,και λογικό είναι, αυτό που έκανε την διαφορά στην τόσο καλή σχέση μεταξύ μαμάς-κόρης είναι οτι ποτέ δεν αφησε αυτο που την στεναχωρούσε να στεναχωρήσει ή να επηρεάσει την δική μου ψυχική υγεία σαν παιδί.
Ακόμα και όταν ο μπαμπάς μου έλειπε απο το σπίτι για ''μην το ψάχνεις'' λόγους, η μητέρα μου ήταν και μητέρα και πατέρας για εμένα. Και όταν ο μπαμπάς μου ήταν σπίτι ήταν ο τέλειος πατέρας και η μαμά μου ξαναγυρνούσε στην θέση της σαν ''μαμα''. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλα ναι, είναι δυνατόν ένας ανθρωπος που έχει καταστρέψει την ζωή του να είναι ο τέλειος πατέρας και να είναι ηρωας στα ματια ενος μικρού κοριτσιου. Και ακόμα είναι βασικα.. πάω να κλεισω τα 17 σε έναν μήνα και ακόμα το πιστεύω.
Ισως είναι το οτι του μοιάζω τοσο πού που θα ήταν χαζό να μην τον θαυμάζω.
Τώρα, για να αποφύγω παρεξηγήσεις. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά στο πως βλέπω τον πατέρα μου σαν πατέρα και το πως βλέπω τον πατριό μου. Ο πατριός μου είναι πιο πατερας για εμενα απο ότι είναι ο βιολογικός πατέρας μου και η αγαπη που εχω και για τους δυο είναι εντελώς διαφορετική και δεν αλλάζει. Ο πατριός μου είναι το άτομο που με στηρίζει και το άτομο που με εμπνέει να ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ, και είναι το άτομο το οποίο δεν μου ''γλυφει τα αυτιά'' λέγοντας μου οτι είμαι καλή. Μου εξηγεί τα λάθη μου και είναι όσο αυστηρός πρέπει για να με κάνει να προσπαθώ περισσότερο. Ενώ με τον πατέρα μου δεν έχω πολλές σχέσεις τώρα και ούτε με βοηθησε να καταφέρω κατι ποτέ στην ζωή του. Απλά τον αγαπάω για τις στιγμές που περάσαμε μαζι... Με καποιους ανθρώπους πρέπει απλά να είσαι ευγνώμον για τις στιγμές που πέρασες μαζι τους και για το πόσο προσπάθησαν τουλάχιστον αυτες οι λίγες στιγμές να είναι καλές. And you just have to live for the small things sometimes.
Δεν ξέρω γιατι τα γράφω όλα αυτά. Η μέρα φταίει.
so, Καλό 15αυγουστο και Χρονια Πολλα σε όλους όσους γιορτάζουν!
χαβ φαν μπιτσες! χχ Φαίδρα-Μαρία
No comments:
Post a Comment